به گزارش میز نفت، در ميان ۹ پالايشگاه كشور، پالايشگاه آبادان در سال ۱۲۹۱، پالايشگاه كرمانشاه در سال ۱۳۰۱، پالايشگاه تهران در سال ۱۳۴۷، پالايشگاه شيراز در سال ۱۳۵۲، پالايشگاه لاوان در سال ۱۳۵۴، پالايشگاه تبريز در سال ۱۳۵۷ و پالايشگاه اصفهان در سال ۱۳۵۸ به بهرهبرداري رسيدند. پالايشگاه بندر عباس هم در سال ۱۳۷۱ و پالايشگاه شازند اراك نيز در سال ۱۳۷۳ به بهرهبرداري رسيدند.
اين در شرايطي است كه عمر مفيد پالايشگاهها در جهان بين ۲۵ تا ۳۰ سال است، با اين استاندارد تنها دو پالايشگاه كشور در زمره پالايشگاههاي استاندارد به لحاظ «عمر» قرار ميگيرند و ساير پالايشگاهها غيراستاندارد به شمار ميروند. متوسط سن صنعت پالايش كشور حدود ۵۰ سال است كه همين موضوع باعث كيفيت پايين فرآوردههاي نفتي ايران شده است و نوسازي و بهينهسازي شركتهاي پالايشي به طوري كه پيشبيني ميشد نتوانسته است منجر به افزايش كيفي فرآوردههاي نفتي شود.
الگوي پالايشي اين پالايشگاهها قديمي بوده و ميزان توليد فرآوردههاي سبك آنها مانند سوخت جت و بنزين نسبت به فرآوردههاي سنگين و بيارزشتر مانند نفت كوره و مازوت كمتر است كه نشاندهنده قديمي بودن الگوهاي پالايشي است. اما اين فقط يكي از دلايل استاندارد نبودن صنعت پالايش در ايران است و دليل مهمتر اين مشكل، نحوه بهكارگيري پالايشگاههاست به طوري كه ظرفيت عملياتي اين واحدها نسبت به ظرفيت اسميشان بالاتر است؛ به بيان سادهتر، اگر پالايشگاهي با ظرفيت اسمي ۳۰۰ هزار بشكه در روز راهاندازي شود برنامه عملياتي به گونهاي تنظيم ميشود كه اين پالايشگاه روزانه ۳۲۰ هزار بشكه نفت پالايش كند كه قطعاً باعث افت كيفي فرآوردههاي نفتي ميشود.
جمعه ۲۳ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۲۲:۴۹